Als de dag van gisteren...

Wellicht ken je dat: Je hebt een herinnering en vraagt je tegelijkertijd af of het écht gebeurd is. Zeker wanneer het een bizar voorval betreft en de jaren verstrijken ga je twijfelen aan je eigen cognitieve vermogens. Zo heb ik een herinnering aan mijn middelbare schooltijd. Samen met andere welopgevoede kinderen zat ik op een degelijk christelijk gymnasium waar onze talenten ten volle geëxploiteerd werden. De school kende een strak regime en wij moesten vooral verstandig zijn. Dat is het laatste wat je wilt op die leeftijd, dat begrijp je wel. Gelukkig werd er eens per jaar een schoolkamp georganiseerd dat niét onder de verantwoordelijkheid van de schoolleiding viel. 

Adjudanten

Het kamp werd geleid door oud-leerlingen. Tijdens deze kampen deden we alles wat in het dagelijks leven verboden was. We dronken, rookten, zongen vunzige liederen en zaten aan elkaar. Bij de start van het kamp werden twee leerlingen gebombardeerd tot adjudanten. Zij moesten alles doen wat de leiding hen opdroeg. Bij elke scheet werden ze opgetrommeld, het corps was er niets bij. De oud-leerlingen, die inmiddels al enigszins gestegen waren op de maatschappelijke ladder, genoten zeer van deze fijnzinnige humor.

Herinneringen...

De volgende ervaring staat in mijn geheugen gegrift. We zaten aan een lange tafel en de boerenkool was reeds opgeschept. Eén van de kampleiders, laat ik hem Henk noemen , klom met blote voeten op de tafel. Tot onze verbazing en onder grote hilariteit liep hij met maatje 46 door een rij borden boerenkool. Zoiets vergeet je niet. Deze Henk is later hoogleraar klinische psychologie geworden. Hij schreef onder andere boeken over verlegen mensen. In mijn fantasie laat hij patiënten een exposure-oefening doen waarbij ze onder het toeziend oog van de groep met blote voeten door borden boerenkool moeten lopen. Als je dàt durft ben je genezen van je sociale angst.

Verdringing

Enkele jaren geleden gaf Henk een lezing in Groningen. Uiteraard was ik erbij. Daar stond hij dan: kort geknipt en strak in het pak. Henk was nog steeds een goede entertainer al liet hij helaas zijn boerenkool-act achterwege. In de pauze sprak ik hem aan en confronteerde hem met mijn kampervaring. Henk had zijn gevoel voor humor niet verloren. Hij kon er om lachen al herinnerde hij zich niets. Veertig jaar geleden zou men dat verdringing genoemd hebben. Tegenwoordig heeft men waarschijnlijk een biologische verklaring (stofje in de hersenen).

Zeg nu zelf, zo’n verhaal verzin je niet. Het zal toch wel echt gebeurd zijn…..

Lees ook het blog: Spartelende visjes...